ΝΟΜΟΣ ΗΛΕΙΑΣ

• Μύθος
• Ιστορία
• Αποδράσεις

Καλώς ήρθατε στο νομό Ηλείας, έναν μεγάλο νομό που γνωρίζει εξαιρετική πρόοδο στον τουρισμό τα τελευταία χρόνια. Ο νομός μας φιλοδοξεί να σας προξενήσει το ενδιαφέρον από την πρώτη μέχρι και την τελευταία ημέρα της παραμονής σας.

Εδώ στην περιοχή μας ζήστε την άλλη Ελλάδα, της αρχαίας και βυζαντινής εποχής, λατρέψτε ταυτόχρονα τα θρησκευτικά της μνημεία, αγκαλιάστε τον πλούτο και το δέος των αρχιτεκτονικών της μνημείων, ξεκουραστείτε στα δάση και στις ακρογιαλιές της και γευτείτε τις παραδοσιακές λιχουδιές της.

Το ταξίδι και ο προορισμός στη Ηλεία αποκτούν ξεχωριστό νόημα. Είτε αυτό γίνεται στα ορεινά της μαγευτικά τοπία, είτε στις παραλιακές- πεδινές της εκτάσεις. Ο πολιτισμός, η ιστορία, η δράση, βρίσκονται παντού...

1.     Αρχαία Ήλιδα

Η Ήλιδα ήταν η οργανώτρια πόλη των Ολυμπιακών Αγώνων και πρωτεύουσα των Ηλείων. Τα κτήρια που έχουν ανασκαφεί χρονολογούνται από τους ύστερους ελληνιστικούς ως τους ρωμαϊκούς χρόνους.

Θέατρο: Η χρονολόγησή του τοποθετείται στους ελληνιστικούς χρόνους. Σώζονται τμήματα της σκηνής του, του κοίλου και των δύο παρόδων.

Γυμνάσιο: Περιφραγμένος χώρος, με μήκος πάνω από 200 μ.

Κερκυραϊκή ή διπλή στοά: Ανοιχτή στοά με κιονοστοιχίες στις δύο πλευρές

Στοά προς μεσημβρίαν: Τρίκλιτη στοά με νότιο προσανατολισμό.

Οικοδόμημα τετράγωνου σχήματος, με εσωτερική αυλή και δωμάτια στις τέσσερις γωνίες.

  2.   Αρχαία Ολυμπία

Το Ιερό της Ολυμπίας απλώνεται στους πρόποδες του λόφου του Κρονίου, ανάμεσα στον Αλφειό και τον παραπόταμό του Κλαδέο.

Οι απαρχές της λατρείας στην Ολυμπία χάνονται στους αιώνες.

Ενδείξεις που έχουμε στην περιοχή για την άσκηση λατρείας στην περιοχή προέρχονται από την μυκηναϊκή εποχή, κατά την οποία λατρευόταν ο Πέλοπας και η Ιπποδάμεια, ενώ ακόμη παλιότερα πρέπει να λατρεύονταν εδώ ο Κρόνος, η Ρέα, η Ειλείθυια, η Θέμιδα και ο Ιδαίος Ηρακλής.

Στα τέλη του 4ου αι. π.Χ., το Ιερό αποκτά την οριστική μορφή του, η οποία υφίσταται παρεμβάσεις και τροποποιήσεις κατά τα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια.

Γυμνάσιο: Ορθογώνιο κτίσμα με εσωτερική αυλή και στοές στις τέσσερις πλευρές. Κτίσθηκε τον 2ο αι. π.Χ. και λόγω του μεγέθους του κτίσματος, εδώ λάμβαναν χώρα οι προπονήσεις των αθλητών σε αγωνίσματα που απαιτούσαν χώρο, όπως το ακόντιο, ο δρόμος και ο δίσκος.

Παλαίστρα: Τον 3ο αι. π.Χ. οικοδομείται για τις ανάγκες προπόνησης των αθλητών στην πάλη, το άλμα και την πυγμή. Τετράγωνο κτίσμα με εσωτερική αυλή, διέθετε δωμάτια για αποδυτήρια, λουτρά, ελαιοθέσιον, κονιστήριο κ.α.

Θεηκολεών: Βόρεια του εργαστηρίου κτίζεται ο Θεηκολεών, που χρησίμευε για την διαμονή των θεηκόλων, ιερέων της Ολυμπίας. Στα ρωμαϊκά χρόνια δέχεται την προσθήκη αυλής και περιστυλίου.

Ηρώον: Κυκλικό κτίσμα, δυτικά του Θεηκολεώνα, με βωμό αφιερωμένο σε άγνωστο ήρωα

Εργαστήριο του Φειδία: Βρίσκεται δυτικά του ναού και χτίστηκε ειδικά για τις ανάγκες της κατασκευής του αγάλματος. Είναι ορθογώνιο μακρόστενο κτήριο με δύο εσωτερικές κιονοστοιχίες. Από το χώρο του σώζονται εργαλεία και πήλινες μήτρες. Με την εγκατάσταση χριστιανικού οικισμού στην Ολυμπία, το εργαστήριο διαμορφώνεται σε χριστιανική βασιλική, τον 5ο αι μ.Χ.

Λουτρά - Θέρμες: Τον 5ο αι π.Χ. κτίζονται κοντά στον Κλαδέο Λουτρά, τα οποία το 100 π.Χ. εφοδιάζονται με υπόκαυστα. Κοντά σ΄αυτά κτίζονται οι Δυτικές Θέρμες. Τα δάπεδά τους διακοσμούνται με υπέροχα ψηφιδωτά.

Λεωνιδαίο: Ο αρχιτέκτων Λεωνίδας από τη Νάξο δωρίζει το 330 π.Χ. το κτίσμα αυτό, το οποίο διέθετε δωμάτια και στις τέσσερις πλευρές, τα οποία έβλεπαν σε εσωτερική περίστυλη αυλή και προορίζονταν για τη φιλοξενία επισήμων και επισκεπτών. Στα ρωμαϊκά χρόνια έγινε η κατοικία των Ρωμαίων αξιωματούχων.

Ρωμαϊκά Λουτρά: Είναι τα λουτρά νότια του ναού του Διός και οι ΝΔ Θέρμες του Λεωνιδαίου. Τα δάπεδά τους κοσμούσαν ψηφιδωτά.

Βουλευτήριο: Άρχισε να κτίζεται τον 6ο αι και αποπερατώθηκε τον 4ο αι π. Χ., για να στεγάσει την έδρα της Ολυμπιακής Βουλής . Ορθογώνιο κτίσμα, με αψιδωτή την μία πλευρά. Τον 5ο αι. συμπληρώνεται με ένα δεύτερο, όμοιο προς το πρώτο, κτίσμα και συνδέεται μ΄αυτό με ένα τετράγωνο κτίσμα και μία ιωνική στοά ανατολικά. Εκεί βρισκόταν το άγαλμα και ο βωμός του Ορκίου Διός.

Ναός του Διός: Τον 5ο αι. ανεγείρεται στο κέντρο της Άλτης ο γιγάντιος ναός του Δία (470-456 π.Χ.). Έργο του Λίβωνα, θεωρείται ο «κανών» της δωρικής ναοδομίας. Δωρικός, περίπτερος ναός, με έξι κίονες στις στενές πλευρές και δέκα τρεις στις μακρές. Η ανατολική εναέτια σύνθεση παρίστανε τον αγώνα αρματοδρομίας Οινομάου και Πέλοπα και η δυτική τη σύγκρουση Λαπιθών και Κενταύρων. Οι μετόπες είχαν ως θέμα τους άθλους του Ηρακλή. Ο σηκός φιλοξενούσε το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία, έργο του Φειδία, ύψους 12 μ. περίπου. Ο Δίας καθόταν σε μαρμάρινο θρόνο, πάνω στον οποίο σκαλίζονται μυθολογικές παραστάσεις και φέρει στο κεφάλι κλαδί ελιάς. Στο δεξί χέρι κρατά μία Νίκη και στο αριστερό σκήπτρο με αετό. Με το κλείσιμο του Ιερού, το άγαλμα μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και καταστράφηκε ολοσχερώς στη μεγάλη πυρκαγιά του Ιπποδρόμου, το 475 μ.Χ. Μία επίχρυση Νίκη, έργο του Παιωνίου, τοποθετείται ως κεντρικό ακρωτήριο του ναού κι εκατέρωθεν αυτής στήνονται δύο επίχρυσοι λέβητες, ως πλάγια ακρωτήρια.

Στοά της Ηχούς ή Επτάηχος: κτίζεται λίγο μετά το 350 π.Χ., κατά μήκος της ανατολικής πλευράς της Άλτης, χωρίζοντάς τη από το Στάδιο. Η ευθυντηρία και οι βαθμίδες είναι μαρμάρινες. Ονομαζόταν και ποικίλη στοά, επειδή το εσωτερικό της κοσμούσαν ζωγραφικοί πίνακες. Είχε δύο κιονοστοιχίες , την εξωτερική δωρικού ρυθμού και την εσωτερική, ίσως κορινθιακού.

Κρύπτη : Μνημειακή είσοδος του Σταδίου, του 3 ου αι. π. Χ. Πρόκειται για στενό αψιδωτό διάδρομο, με πύλη με κορινθιακούς κίονες.

Στάδιο: Το στάδιο που επισκέπτεται σήμερα κανείς είναι το τρίτο κατά σειρά και χρονολογείται στον 5ο αι. π.Χ. Το αρχαϊκό Στάδιο (Στάδιο Ι) εκτεινόταν κατά μήκος του εξώστη των Θησαυρών, απλό, χωρίς κανονικά πρανή. Στα τέλη του 6ου αι π.Χ. μετατοπίζεται ανατολικότερα και διαμορφώνονται τα πρανή (Στάδιο ΙΙ). Στα μέσα του 5ου αι. π.Χ. το στάδιο μετατοπίζεται ακόμη ανατολικότερα (Στάδιο ΙΙΙ). Τον 4ο αι. π.Χ. χτίζεται η Στοά της Ηχούς, η οποία διαχωρίζει πλέον οριστικά το Στάδιο από το Ιερό. Δεν απέκτησε ποτέ λίθινα καθίσματα, παρά μόνο για λίγα τιμώμενα πρόσωπα, καθώς και την λίθινη εξέδρα των Ελλανοδικών.

Ιππόδρομος: Δεν έχει ανασκαφεί και πιθανώς ένα τμήμα του να έχει παρασυρθεί από τα νερά του Αλφειού. Ο «δρόμος» ήταν ελλειψοειδής και πρέπει να είχε μήκος 600 μ. και πλάτος 200 μ.

Ζάνες: Κατά μήκος του αναλημματικού τοίχου του ανδήρου των Θησαυρών υπάρχει σειρά από 16 βάσεις χάλκινων αγαλμάτων, αφιερωμένων στο Δία, οι Ζάνες (πληθυντικός της λέξης «Ζευς»). Ήταν κατασκευασμένα από χρήματα, συγκεντρωμένα από πρόστιμα που επιβάλλονταν στις πόλεις ή τους αθλητές, που είχαν παραβεί τους κανόνες των Αγώνων.

Μητρώο: Δωρικός περίπτερος ναός, αφιερωμένος στην Κυβέλη, κτισμένος μπροστά στον εξώστη των Θησαυρών, δωρικός, περίπτερος, την εποχή του Αυγούστου χρησιμοποιήθηκε για τη λατρεία Ρωμαίων αυτοκρατόρων.

Θησαυροί: Στα νότια πρανή του Κρονίου, μπροστά σε ένα κρηπίδωμα από πωρόλιθο, το οποίο συγκρατούσε τα χώματα του λόφου, ήταν κτισμένοι οι θησαυροί, μικρά ναόσχημα οικοδομήματα, αφιερώματα ελληνικών πόλεων και αποικιών στην Ολυμπία. Ο Παυσανίας αναφέρει την ύπαρξη δέκα θησαυρών, όμως τα ερείπια υποδηλώνουν την ύπαρξη δώδεκα, εκ των οποίων οι πέντε ταυτίζονται με βεβαιότητα με αυτούς των Σικυωνίων, των Σελινουντίων, των Μεταποντίων, των Μεγαρέων και των Γελώων.

Νυμφαίο: Υδραγωγείο ημικυκλικού σχήματος, το οποίο στα δύο άκρα του είχε δύο κυκλικούς μικρούς ναούς. Η τοιχοποιία, πιθανότατα διώροφη, είχε επενδυθεί με πολύχρωμα μάρμαρα. Μέσα στις κόγχες που διαμορφώνονταν ήταν τοποθετημένοι ανδριάντες ρωμαϊκών οίκων. Το νερό της πηγής κατέληγε σε δύο δεξαμενές, μία υψηλότερη ημικυκλική και μία χαμηλότερη ορθογώνια και από εκεί διοχετευόταν με ένα δίκτυο αγωγών στο Ιερό.

Προϊστορικό κτήριο: Σώζεται η θεμελίωση μεσοελλαδικού αψιδωτού κτηρίου (2000-1600 π.Χ.).

Ηραίο: Ναός δωρικού ρυθμού με 6 κίονες στις στενές και 16 στις μακρές πλευρές. Κτίστηκε τον 7 αι. π.Χ. και φιλοξενούσε τα αγάλματα του Δία και της Ήρας, καθισμένα σε θρόνο. Οι κίονές του, αρχικά ξύλινοι, αντικαταστάθηκαν στο πέρασμα των αιώνων με λίθινους, προσφέροντάς μας έτσι πολύτιμες πληροφορίες για την εξέλιξη του ρυθμού στον χρόνο. Εκεί βρισκόταν και το περίφημο άγαλμα του Ερμή, που κρατά το μικρό Διόνυσο, έργο του Πραξιτέλη. Την κορυφή των αετωμάτων επέστεφε πήλινο δισκοειδές ακρωτήριο.

Βωμός της Ήρας: Βρίσκεται μπροστά στο ναό της Ήρας.

Βωμός του Δία: Διαμορφώθηκε από την τέφρα των θυσιών και της εστίας του Πρυτανείου, ΝΑ του ναού της Ήρας. Καταστράφηκε από τις βροχές μετά την διακοπή της λειτουργίας του Ιερού.

Πελόπιο: Κενοτάφιο αφιερωμένο στον Πέλοπα. Πρόκειται για γήλοφο που δημιουργήθηκε κατά τη μυκηναϊκή εποχή, αρχικά με κυκλοτερή περίβολο, ο οποίος αργότερα αντικαταστάθηκε τον 5ο αι. με άλλον, μνημειακότερο.

Φιλιππείο: Κυκλικό περίπτερο κτίσμα. Η οικοδόμησή του άρχισε από τον Φίλιππο Β΄, μετά τη μάχη της Χαιρώνειας (338 π.Χ.) και τελείωσε από το Μέγα Αλέξανδρο. Περιβαλλόταν από ιωνική κιονοστοιχία. Στο εσωτερικό του υπήρχαν χρυσελεφάντινα αγάλματα της μακεδονικής δυναστείας, έργα του φημισμένου γλύπτη Λεωχάρους.

Πρυτανείο: Τετράγωνο κτήριο, η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε στον 5ο αι π.Χ., με διάφορες οικοδομικές φάσεις στη συνέχεια. Αποτελούσε την έδρα τον Πρυτάνεων. Εκεί υπήρχε ιερή εστία με το άσβεστο πυρ. Στη βόρεια πλευρά του γινόταν η σίτιση πρυτάνεων και Ολυμπιονικών κατά την διάρκεια των αγώνων.

     3.    Κάστρο Χλεμούτσι

Το Χλεμούτσι (Clermont, Castel Tomese) είναι χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου με άπλετη θέα στον κάμπο της Ηλείας και στο Ιόνιο πέλαγος. Ιδρύθηκε στα έτη 1220-1223 από τον ηγεμόνα Γοδεφρείδο Α' Βιλλεαρδουίνο και αποτέλεσε το ισχυρότερο φρούριο του φράγκικου πριγκηπάτου της Αχαΐας. Μετά το τέλος της Φραγκοκρατίας το κάστρο χάνει σταδιακά τη σημασία του, χρησιμοποιείται, όμως, αδιάκοπα, περνώντας από τα χέρια Ελλήνων, Ενετών και Τούρκων, μέχρι την Ελληνική Επανάσταση. Μικρής έκτασης και σημασίας επεμβάσεις δέχθηκε μόνο στη διάρκεια της τουρκοκρατίας. Έτσι, το Χλεμούτσι διατήρησε αναλλοίωτο, σχεδόν, τον αρχικό φράγκικο χαρακτήρα του και σήμερα αποτελεί εξαιρετικό δείγμα οχυρωματικής τέχνης της εποχής της Φραγκοκρατίας στην Πελοπόννησο.

Το κάστρο αποτελείται από δύο περιβόλους. Ο εσωτερικός περίβολος, όπου βρίσκονταν η κατοικία του καστελλάνου ή και του πρίγκηπα, το παρεκκλήσι του κάστρου και καταλύματα για τη φρουρά, είναι κτισμένος στο ψηλότερο σημείο του λόφου και έχει κάτοψη ακανόνιστου εξαγώνου, που σχηματίζεται από σειρά θολωτών αιθουσών γύρω από μία μεγάλη κεντρική αυλή. Στον εξωτερικό περίβολο, που εκτείνεται στα βόρεια και δυτικά, σώζονται ερείπια κτηρίων, δεξαμενών και ενός τουρκικού τζαμιού. Στα κτήρια και των δύο περιβόλων σώζονται πολυάριθμα τζάκια. Στο κάστρο κυριαρχούν τα δυτικά μορφολογικά στοιχεία, όπως τα χαμηλωμένα ή ελαφρώς οξυκόρυφα τόξα στα ανοίγματα και οι ημιελλειψοειδείς θόλοι στις αίθουσες του εσωτερικού περιβόλου, που μαρτυρούν τη δυτική καταγωγή των ιδρυτών του.

   4.   Βάσσαι - Επικούρειος Απόλλωνας

Είναι ο πρώτος σχεδόν άρτια διατηρημένος ναός στον οποίο αντιπροσωπεύονται για πρώτη φορά και οι τρεις αρχιτεκτονικοί ρυθμοί της αρχαιότητας: ιωνικός, δωρικός, κορινθιακός.

Η θέση που είναι κτισμένος ο ναός, σε υψόμετρο 1.131 μ., έχει το αρχαίο όνομα «Βάσσαι», που σημαίνει μικρή κοιλάδα μέσα στα βράχια.

Είναι δωρικός περίπτερος κτισμένος από ντόπιο ασβεστόλιθο. Αποτελείται από πρόναο, σηκό και οπισθόδομο και έχει προσανατολισμό από βορρά προς νότο. Στον σηκό υπήρχε κίονας με κορινθιακό κιονόκρανο, που είναι το αρχαιότερο γνωστό παράδειγμα. Το ναό κοσμούσε μαρμάρινη, ανάγλυφη ζωφόρος με παράσταση αμαζονομαχίας και κενταυρομαχίας. Οι πλάκες της ζωφόρου έχουν υφαρπαγεί και βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο.

Ο ναός, έργο του αρχιτέκτονα του Παρθενώνα Ικτίνου, χρονολογείται γύρω στα 420 π.Χ. και κτίσθηκε πάνω σε παλαιότερο ναό, από τους κατοίκους της Φιγάλειας προς τιμήν του Επικουρίου Απόλλωνα σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη σωτηρία τους από λοιμό.

Το επίθετο Επικούριος δόθηκε στον Απόλλωνα γύρω στο 650 π.Χ., την εποχή των πολέμων με τους Σπαρτιάτες. Το 1902, η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία άρχισε στην περιοχή συστηματική αρχαιολογική έρευνα υπό τη γενική διεύθυνση του Κ. Κουρουνιώτη και με τη συνδρομή των Κ. Ρωμαίου και Π. Καββαδία. Συνεχίστηκε στα 1959, 1970 και κατά την περίοδο 1975-79, υπό την διεύθυνση του Ν.Γιαλούρη.

Έχουν γίνει μικρές αναστηλωτικές επεμβάσεις από τον νομομηχανικό Ν. Μπαλάνο και από τον καθηγητή Χ. Μπούρα. Πρόσφατα εκπονήθηκε από την Επιτροπή Επικουρίου Απόλλωνος πλήρης μελέτη αναστήλωσης του ναού.

    5.   Μυκηναϊκό Νεκροταφείο Θαλαμοειδών Τάφων Άγιας Τριάδας 

Σε ορεινή και δύσβατη θέση της ΒΑ.Ηλείας, μεταξύ των κοινοτήτων Πανόπουλου και Αγ. Τριάδας επισημάνθηκε ήδη από το Φεβρουάριο του 1988 εκτεταμένο νεκροταφείο, μυκηναϊκών θαλαμωτών τάφων. Η θέση ονομάζεται Παλιομπουκουβίνα (από το ομώνυμο χωριό το οποίο υπήρχε κάποτε εκεί και κατεστράφη, σύμφωνα με την προφορική παράδοση, από λοιμώδη νόσο), ενώ το τοπωνύμιο μαρτυρεί εγκατάσταση σλαβικών φύλων, καθώς Μπουκοβαρ στη σλαβονική ονομάζεται η δρύς. Η ανασκαφή ξεκίνησε από τον Ιανουάριο του 1990 έως το 1994 και επανελήφθη το πρώτο εξάμηνο του 1997. Συνολικά μέχρι το 1995 απεκαλύφθησαν 47 θαλαμωτοί τάφοι.

Το νεκροταφείο, παρά τη δραστηριότητα των αρχαιοκαπήλων, απέδωσε πλούσια ευρήματα (περίπου τετρακόσια πενήντα ακέραια αγγεία και 1500 μικροευρήματα).

Οι θαλαμωτοί τάφοι περιλάμβαναν πολλαπλές ταφές, διαφόρων χρονικών φάσεων της ύστατης Χαλκοκρατίας (1400 ? 1100 π.Χ), όπως καταδεικνύεται και από τα συνανήκοντα κτερίσματα. Μόνο στον τάφο 36 είχε αποτεθεί ένας νεκρός, ενώ οι υπόλοιποι περιείχαν από τρείς έως εικοσιοκτώ ταφές, που ανήκαν σε γυναίκες, άνδρες και παιδιά, χωρίς την ύπαρξη κάποιου διαχωρισμού βάσει του φύλου ή της ηλικίας. Οι πρωταρχικές ταφές συνήθως γίνονταν είτε σε λάκκους είτε επί του δαπέδου. Σε κάθε λάκκο απετίθετο ένας μόνον νεκρός, συνήθως σε έντονα συνεσταλμένη στάση και ακολουθώντας τον προσανατολισμό ολόκληρου του μνημείου. Οι ανακομιδές τοποθετούνταν και πάλι είτε σε λάκκους ή οι παλαιότερες ταφές παραμερίζονταν στην περιφέρεια του θαλάμου σχηματίζοντας σωρούς, χωρίς να λαμβάνεται οποιαδήποτε πρόνοια ή να επιδεικνύεται κάποια μορφή σεβασμού για τους προγενέστερους ενταφιασμούς. Τα μεγάλα αγγεία πιθανόν να καλύπτονταν με κάποιο είδος υφάσματος, προφανώς για να προστατευθεί το περιεχόμενό τους .Κάθε ταφικό μνημείο μάλλον ανήκε σε μία οικογένεια ή γένος και τον ίδιο σκοπό εξυπηρετούσαν και οι διπλοί θάλαμοι. Όταν δηλαδή ο κύριος θάλαμος ήταν πλήρης ταφών, η ιδιοκτήτρια οικογένεια κατασκεύαζε στο οπίσθιο τοίχωμα έναν άλλο, προκειμένου να ενταφιάσει τα υπόλοιπα μέλη της.

Σε μία περίπτωση μπροστά στον τάφο είχε τοποθετηθεί μεγάλος κρατήρας, σε ειδικά διαμορφωμένη εσοχή, έχοντας ρόλο σήματος.

Πολύτιμες πληροφορίες για τα έθιμα ταφής μας παρέχουν επτά όστρακα κρατήρα από τον δρόμο του θαλαμωτού τάφου 5. Εικονίζουν μία παράσταση πρόθεσης , η οποία τόσο θεματολογικά όσο και τεχνοτροπικά συνδέεται με τις δημοφιλείς αντίστοιχες παραστάσεις γεωμετρικών χρόνων. Ο νεκρός ετοποθετείτο πάνω σε ένα είδος κλίνης ? φορείου, οι δε συγγενείς, παρουσία και των κατοικιδίων ζώων της οικογένειας, θρηνούσαν την απώλεια του προσφιλούς προσώπου.

                                                                Αμαλιάδα: 1-10-2009

Αγγελική
Αναστασία
Σοφία
Μαριλένα